برای این سوره نامهای بسیاری بیان شده است که مشهورترین آنها «توحید»، «قل هو الله أحد»، «اخلاص»، «الاساس» و «الصمد» است. گفتهاند که مثلاً چون محتوای سوره، جز توحید نیست، آن را «توحید» میگویند. یا آن را سورهی «اخلاص» خواندهاند، چون اگر کسی به محتوای سوره، ایمان داشته باشد و به آن عمل کند، مؤمن خالصی میشود، و یا اگر کسی این سوره را با بزرگداشت آن بخواند، خدا او را از آتش خالص و رها میگرداند. از آنجا که از ارکان دین (توحید) در آن وجود دارد، بر آن نام «اساس» گذاشتهاند و به این دلیل که لفظ «الصمد» تنها در این سوره آمده، آن را «الصمد» میگویند.
مفسران و دانشمندان علوم قرآن، این سوره را مکی دانستهاند؛ هرچند برخی آن را مدنی شمردهاند که وجهی ندارد. این سوره در روایات گردآمده در جداول ترتیب نزول مسند، غیرمسند و ترکیبی در ردیف بیست و دوم، پس از سورهی ناس و پیش از سورهی نجم قرار دارد. البته گذشت که ابنندیم این سوره را پس از سورهی فیل و پیش از سورهی فلق