اصولاً یکی از راههای ایجاد انس و ترغیب مردم به تدبر در قرآن، توجه دادن آن‌ها به روش‌های تربیتی- هدایتی قرآن است. خدای حکیم چرا، چگونه و از چه راه‌هایی تهدید یا تشویقی را شکل می‌دهد؟ چگونه کسی را از انفعال خارج می‌کند؟ چگونه به جامعهی خسته، انرژی مثبت می‌دهد؟ چگونه به یک جریان پرنشاط انحرافی، ضربه می‌زند؟ چه‌طور می‌شود در اوج فشار، به آینده امیدوار بود؟ و بسیاری از روش‌های دیگر که در پرتو تدبر در قرآن می‌توان آن‌ها را به‌دست آورد.
در این مطلب، با هم این موضوع را که در درس دهم کتاب مهارت های بیان تفسیر استاد بهجت پور آمده است، پیگیری می نماییم.
نکتههای روششناختی اشاره به منهج حکیمانهای است که خدای متعال باتوجه به مخاطب سوره و محتوای سخن و شیوه‌های تأثیرگذاری مانند تشویق، تنبیه، بیان الگو، عبرتها، نمونهها، تمثیلها، و غیر آن‌ها بهکار گرفته است، تا تأثیر سوره بر مخاطب مستقیم و خوانندگان آیات، بالا رود. این نکتهها بهطور غالب، دارای نقش تربیتی هستند و مقتضای تربیت مردم باتوجه به ویژگیهای مخاطب، موضوع سخن و ابزار انگیزش مخاطبان مورد توجه بودهاند. در درس غرض گذشت که سورههای قرآن، مانند غذایی است که آشپز آن را با مقداری لازم و متناسب از مواد، و در شرایط ویژه، و با بهرهگیری از مهارتهای تهیه غذا و شیوه‌های مختلف پخت، تهیه می‌کند که بر تغذیهشونده، تأثیری متفاوت با غذاهای دیگر داشته باشد.
روش‌های تربیتی و تحولآفرین که در نزول سورهها بهکار گرفته شدهاند، آنچنان دقیق و حکیمانه
